I Ik heb in mijn tuiniercarrière VEEL PLANTEN GEDOOD, de meeste onbedoeld en waarvan vele betreurenswaardig. Dus waarom kan ik niet doden? Houttuynia cordatade zogenaamde kameleonplant, ondanks jarenlang proberen?

Ik kocht de plant meer dan tien jaar geleden, vanwege de opvallende verschijning van zijn (toen) bonte rode, groene en gele bladeren en het aangeprezen gebruik als bodembedekker in vochtige schaduw (blijkbaar ook in een pot in water gedompeld). Omdat ik er zeker van was dat ik een schat had verworven, was ik vreselijk van streek toen hij na zijn eerste winter bij mij niet uit de ondergrond terugkeerde. Dood, zo meldde ik destijds in mijn tuincolumn in de krant. Weg.

Het duurde nog een jaar voordat de kameleon zich weer tegen mij keerde en weer bovenkwam. De wederopstanding ervan was reden tot feest. Niet dood, niet weg!

Ik neem aan dat je de relaxation van het verhaal kent als je ooit bent gegroeid een invasieve: Het gedroeg zich een second of twee, charmeerde me grondig alsof het mijn nieuwste juweeltje was, en werd toen misdadig (en verloor zijn variatie en keerde terug naar de wilskrachtige groene versie).

Oh nee, zei ik, niet op je leven, omdat het longontstekingen overspoelde en Hylomecongoudzegel en trilliums in galop. O nee, dat doe je niet. De vork en de schep kwamen tevoorschijn, en nadat het schijnbare quantity was ontworteld en naar de prullenbak was gestuurd, kwamen de vellen zwaar zwart plastic tevoorschijn, de hele zomer lang verzwaard met stenen, terwijl ik probeerde de relaxation dood te bakken (zogenaamde afdekken; met doorzichtig plastic, zou het worden genoemd solariserend).

In de lente: niet verdwenen, en een jaar later (tegen die tijd twee jaar onder zwart plastic) nog steeds niet verdwenen. Vier jaar van deze behandeling heeft niets anders gedaan dan het aanmoedigen om steeds verder zijwaarts ondergronds te reizen.

Zelfs als ik het herbicide glyfosaat zou willen gebruiken om het te stoppen, zou ik dat in deze situatie niet kunnen doen: De Houttuynia groeide onder een grote magnolia met vlezige oppervlaktewortels, die de chemische stof ook zouden hebben opgenomen.

Ik ben nu herhaaldelijk alles daaronder aan het uitgraven, in zakken doen en weggooien uit angst voor het verspreiden van fragmenten van de wortels van de kameleon, en heb zelfs geprobeerd het gebied in een gazon te veranderen. Ongeveer tien jaar lang maaien zal waarschijnlijk alle nieuwe spruiten doden, toch? Of niet. Ik ben vanaf 2015 teruggegaan naar plastic en graaf het bovendien twee keer per jaar uit, maar …

En dus vraag ik je nogmaals: waarom gaat deze plant niet dood? (Oh, en eventuele mislukte moordpogingen om te bekennen?)